sahitya

सुनेको थिए म भन्दा धेरै अगाडि बनेको थियो रे म जस्ता धेरै भन्दा धेरै अघि तर मैले देखेको छु ढालेको

उसले एकदिन आएर मेरो हातमा एउटा किताब थमायो मुसुक्क हाँस्दै, पढ्नु है भनेर गयो। त्यो गुलावी गाथा भएको किताब पहिलो

समय, तिमी यति धेरै बलवान् बनिदियौ की म तिम्रो महत्वलाई महसुस गर्दै आफ्नै मन र मष्तिष्कलाई सन्तुलनमा राख्दै एउटा दूर्गन्तव्यमा

म, “म” हुँ बिन्ती मलाई मेरो नाम नसोध म लुक्न खोजेको हैन , मलाई गलत नसोच मेरा आङका दागहरुको रहस्य

खोल्दै बुन्दै गरेका कैयौं सपनाहरु ती सपना पूरा गर्न प्रयास गर्दा गर्दै मस्तिष्क र मनको युद्धमा बेमज्जाले म लडी प्रेमी

मृत्यु त भयो ! तर म छु के मर्यो ममा त्यही खोज्दैछु । … केही बन्ने मन त्यो मरेछ शिखर

Nepali Poem | अहिलेको प्रेम -अहिलेकै कविता | Prabhat Paudyal त्यो कविता नि के कविता जस्मा प्रेमको झालक नहोस् त्यो