By भाग ३
कक्षा बेग्लै बेग्लै भए पनि थियौँ हामी एउटै छानामुनि । त्यो सर्टब्रेकमा सधैँ उसैलाई भेट्न दौडी हाल्ने, कहिले काहीँ प्राक्टिकलले पिरोल्थ्यो ।
बिहान अर्लाम क्लक हुन्थी ऊ त बेलुका १० कहिल्यै कट्न नदिने । कहिलेकाहीँ कलेज आउन ढिला हुँदा देख्थेँ उसलाई त्यहीँ माइतीघर क्याफे अगाडि, एक्लै त केवल नेमदेखि माइतीघर क्याफेसम्म ऊ, पीईएदेखी माइतीघर क्याफे सम्म म ।
२९ फेबुअरी, त्यो महिनाको अन्तिम दिन अनि कलेजको पनि । सधैँको हाम्रो त्यो भेटमा अल्पविराम लागे झैँ भो । बोर्डस पनि नजिकै थियो । उसको डाक्टर बन्ने चाहना अनि मेरो इन्जिनियर बन्ने चाहना कतै पूरा नहोला कि भन्ने कुराले सताउँथ्यो । एल्फाबेट्समा आर र एस सँगै भए पनि बोर्डसमा उ कता, म कता ।
बोर्डस सकिए पछि त्यसै गरी हाम्रो भेट माइतीघर क्याफे अगाडि नै हुन्थ्यो । उसलाई आइओएमको (IOM)को प्रेसर यता आइओई (IOE) को मलाई । बोलचाल अलि कम हुँदै गयो, बेलुका १० मा आँखा चिम्लिने त केबल भनाइ मात्र भो, कहिले त रात चिप्लिएको पत्तो हुन्थेन ।
साउन २०,
मेरो आइओईको परीक्षा । लगभग एक हप्तादेखि त्यही आइओई कै प्रेसेरले गरेर उसँग बोल्न भ्याएको थिइनँ । उसको पनि मेसेज केही आएन । सायद मलाई डिस्टर्ब हुन्छ भन्ने सोचेर होला ।
मेरो दिउँसोको सिफ्ट, विहान ५ बजे नै उठेँ, ५~७ दिनदेखिको त्यो सुख्खा कल लगमा लास्ट कल उसकै थियो, ७ दिन अघिको । क्लासमा छे होला सोचेर फोन पनि गरिनँ ।
मन गरुङ्गो थियो, केही सोच्न सकेन । उसको एक मेसेजले हुने मुड फ्रेस, त्यस दिन पनि भएन । परीक्षा त
दिइयो तर…………. सायद कम्प्युटरको पनि मुड फ्रेस भएन होला ।
मन त उसलाई, म परराष्टको अधिकृत भइदिए हुन्थ्यो थियो । सोच्दै नसोची गएको पीइए(PEA) काम लागेन । नाम त निस्कियो, ११८२ मा । केही इन्च ले फरक पारेको त्यो विशाल प्रतिफल ।
बल्ल बल्ल, थापाथली क्याम्पसमा भर्ना भइयो, इन्डस्ट्रियल इन्जिनियरिङमा ।
१० दिन उसले मेरो परीक्षा भनेर डिस्टर्ब गरिन, २० दिन मैले उसको परीक्षा भनेर डिस्टर्ब गरिनँ ।
३० दिनपछि मैले फोन गरेँ । अस्त व्यस्त उसको जीवन अनि परीक्षाको प्रेसर । परीक्षाको दिन बेलुका मैले उसैगरी फोन गरेँ । एकचोटिमा उठेन । दोस्रोचोटी पनि अलि ढिला नै उठ्यो ।
परीक्षा त उसको पनि बिग्रिएछ । आशै-आश मात्रै रह्यो ।
“यदि निस्किएन भने के गर्छौ ?” मैले पहिले सोधेको त्यो प्रश्नको उत्तर मलाई झल्झली याद आइरह्यो । परीक्षा बिग्रिएको भएरै उसको मुहारमा चमक कत्ति थिएन ।
माइतीघर क्याफे अगाडि भेट्ने हाम्रो रुटिन त अभ्यस्त भइसकेथ्यो । पीइए म जान छोडेँ, नेम गए पनि होस्टेल उसको फेरियो, उतै बागबजारतिर ।
भने जस्तै, ऊ नेम फेरी जान थालेकी त म थापाथली क्याम्पस ।
विहान उसको क्लास, दिउँसो मेरो, बेलुका ट्युसन, दिन यसै प्याल !
समय निकाले त निस्किन्थ्यो तर खै !
-Riwaj Neupane
क्रमश:
कथाको अरू भाग पढ्नुहोस्ः भाग १ | भाग २ |भाग ३ | भाग ४ | भाग ५ | भाग ६
