By अन्योल by Riwaj Neupane | भाग १ | भाग २ | भाग ३
भाग ४
क्याम्पसको पहिलो हप्ता चापको वर्षा हुने थाल्यो !
बिहान उठ्ने बित्तिकै कोठाको जुन झ्यालको छेउमा बसेर म उसँग घण्टौं बात मार्थेँ, त्यही झ्याल सँगैको टेवलमा उसैलाई सम्झिँदै असाइनमेन्ट सक्थेँ । मेरो मुटुले आफ्नो धड्कनलाई नभेटेको धेरै दिन भैसकेथ्यो ।
एक दिन, क्लास नगई नगई म नेम अगाडि पुगेँ । साइडको चिया पसलमा दुई कप चिया अर्डर गरेँ । “एक मिनेटमा आइपुग्छु” त्यत्तिकैमा फोन काटियो । एक मिनेट पनि एक घण्टाझैँ लाग्यो । घडीको त्यो टिकटिक आवाजले मन अझै हतासिँदै थियो ।
उसलाई देखेँ । मुस्कान हराएको ममा मुस्कानको आभाष ।
अलि नजिक आई पुगेकी थिई, उसलाई मात्र देखिनँ, कोही अरु पनि थियो, पछिपछि । “ऊ चाहिँ आभाष ! हामीसँगै हुन्छम् क्लासमा, कति सहयोगी छ । हि इज माइ बेस्ट फ्रेन्ड (ऊ मेरो सबैभन्दा मिल्ने नजिसको साथी), मैले हाम्रो बारेमा उसलाई भनी सकेँ” ! म अलमल्ल परेँ । उसको बोली सुनेर होइन, केटाको अनुहार कतै कतै देखे झैँ महसुस भएर ।
पहिले कतै कन्फ्रेन्सतिर हो कि भन्ने यो दिमागले कता कता अड्कल पार्यो । सोधेँ उसलाई यदि कतै हाम्रो भेट कतै भएको थियो कि ? दुईमत नभई उसले भन्यो, ‘स्काउट क्यामप’ ।
भेट त पहिल्यै भैसकेको रछ, सायद उनलाई पनि पढ्न सहयोग गर्ला नि उसले ।
सधैँ ‘नेम’ जान पनि सम्भव थिएन, थापाथली तिर उसको बाटो पर्थेन । बागबजार टु बागबजारमा अड्किएको उसको जीवन । एक दिन बिराइ क्लासहरुको ब्रेकमा बोल्न मिल्ने गरी म फोन गर्थेँ ।
सधैँ जसो, “हामीसँगै छौँ, त्यही चिया पसलमा” त छुट्दैनथ्यो । कहिलेकाहीँ यो मनले अरु नै केही सोच्थ्यो जुन सोच्नुपर्ने कुनै आवश्यक नै थिएन । डक्टर बन्ने उसको सपनासँग अब कोही अरु पनि थियो, उसको सहारा ।
फिजिक्स सेक्सन भएर नै होला, म उसको पढ्ने शैली अलि बुझ्दिन थेँ, कोही अरुले ती टर्मस्हरू बुझ्दथ्यो । प्राथमिकता उसले ‘हामी’लाई होइन, ‘सपना’लाई दिन्थी । एक दुई दिन बिराइ म फोन गर्थेँ उसको हालचाल बुझ्न, मैले बिर्सिए पनि उसले गर्थी ।
आभाष पनि उसलाई हरेक पल सहायता गर्थ्यो । पहिले त ठीकै छ सोच्थिएँ, पछि पछि यो मन बेचैन हुन थाल्यो । फोन गर्न छोडिदिएँ । ३-४ दिनसम्म मैले फोन नगरेको भएर उसैले गरी, “फोन किन नगरेको ?” मैले केही बोल्न सकिनँ, “राम्ररी पढ न, डक्टर बन्नु जो छ” भनी फोन काटिदिएँ । फेरी फोन गरी, ‘असाइनमेन्ट छ’ भनी काटिदिएँ । “हस् हस्, म पनि पढ्छु ल” फोन बज्यो ।
“सायद पढ्दा डिस्टर्ब हुन्छ सोचेर मसँग धेरै नबोलेको” उसले सोच्थी होला तर यहाँ पीडा बेग्लै थियो, कोही अरु नजिक भको यो मनले कसरी सहन सक्दथ्यो र? साथीमा त्यति विश्वास थिएन ।
कतै उनीहरुसँगै त छैनन् भनी यो मन डराइरहन्थ्यो । सधैँ फोन अफ् नै गरीरहन्थेँ, कतै त्यही शब्दहरु दोहोरिने त हैन ? आफ्ना मान्छे नजिक नहुँदाको पीडाले साह्रै पोल्ने रैछ । असाइनमेन्टमा उसकै चित्र देख्थेँ, हरपल म उसकै आकृति कोरी आँफैलाई भुलिदिन्थेँ ।
६ दिन भैसकेथ्यो बोलचाल नभएको, मैले फोन अन गरेँ । उसले पठाएका तर मैले नहेरेका ती मेसेजहरु, देखेँ । “फोन सधैँ किन अफ ? न त केही कुरा नै भ’को छ । म आउँछु आज भेट्न थापाथलीमा” ४ दिन अघिको मेसेज बल्ल देखेँ । “आज क्लास बंक गरेको, आभाष र मैले” १ दिन अगाडिको ।
मन चसक्क भयो । बेलाबेलामा चसक्क त हुनु नै थियो । मनमा दिन्दिनै अनेकोँ उत्तरहीन प्रश्नहरुको ओइरो लाग्न थाल्यो । उसको बोली सुन्न मन छटपटाउँथ्यो तर एकैछिनमा फेरी शान्त ।
मनले उसँग बोल्न खोजे पनि, दिमागले मान्दैनथ्यो । शङ्का शङ्का शङ्कामै दिन बित्न थाले । उसले नभन्दा पनि म उसलाई आफूबाट टाढा हुँदै गएको महसुस गर्दै थिएँ ।
क्रमशः
-Riwaj Neupane
कथाको अरू भाग पढ्नुहोस्ः भाग १ | भाग २ |भाग ३ | भाग ४ | भाग ५ | भाग ६
