By मेरो अविस्मरणीय यात्रा
एक पलमै जिन्दगीको हुन्डरी झैँ आयो
यसले छोडेको छाप
आजीवन मेरो साथ नछोड्ने गरि रहिरह्यो।
आफ्नो पवित्र पाँउ
त्यस अपवित्र गाडीमा टेकी
मैले मेरो जीवनको नयाँ यात्रा आरम्भ गरे
मेरो त्यो पछ्यौरी ढोकामा अल्झिँदा
हरेकको दुष्ट नजर
मेरो खस्किएको पछ्यौरीमा आकर्शित भयो
मेरो काधमा चोली अलिकति च्यातिँदा
ती हात मतिर अग्रसर भइ उक्सिन थाले ।
म त एक सानी परी
आफू फसेको जालबाट उम्किन पाइन
पवित्र शरीर मेरो अपवित्र भएको पत्तो पाइन ।
ती घिनलाग्दा सोच,
अनेकौं बहाना पारी मलाई छुन थाले
हर अस्लिल हर्कत तिनका
मेरो छालामा कयौं दाग छर्न थाले।
मेरो आङबाट चोली खस्काइ
ती पापी आँखा मेरो अंगमा गडिरहे
सारा भीड जम्मा भइ मेरो दुर्दशा हेरिरहे
मूर्ति झैं मेरो तमाशा हेर्न आतुर भइ उभिरहे ।
मेरो लाज र इज्जत त्यही दिन लुटियो
जुन दिन मेरो चरीत्रमा मोहर लगाइ
अस्मितालाई लान्छित गरियो ।
मेरा यी ओठ गुहारे,
मेरा यी हात बाधिन बाध्य भए
तर कसैले सुनेनन्
हिजो बहिनी ठहर्याउने आवाज
मेरा लागि श्राप निस्किए
सधै उचो रहने सिर
आज सारा सामु झुक्न विवश भए।
दिनको उज्यालोमा पनि अन्धकार महसुस गर्न थालेँ
चिच्याए, कराए, आफूलाई समाती
ती च्यातिएका कपडा आङमा भिरेर
आफ्ना पाइला चाले ।
सायद
त्यो दिन मैले यात्रा नगरेकी भए
समाजले मलाई स्विकर्थ्यो होला
सायद
साहसको चादर भिरेर
रक्षा गर्ने शक्ति डोर्याएकी भए
आफ्नै नजरमा गिर्दिन थिएँ होला ।
सायद यो यात्रा कहिले समाप्त नहोला
तर म अघि बडिरहने छु
आफ्नो अस्तित्व त बचाउन सकिन
अब यो यात्रा अरुको जीवनमा पुग्नबाट रोक्नेछु
कुनै पनि कोपिला फक्राउनु अघि टुट्न दिन्न
म कसैको यात्रा नस्ट हुन दिन्न ।
Read More From Anushma Dhungel:
Read More Nepali Poem at Offline Thinker:
Read More From Offline Thinker:
Follow Offline Thinker on Facebook, Twitter, and Instagram. You can send us your writings at connect.offlinethinker@gmail.com
