By समयको हावा चल्दछ
अनि जिन्दगीको पाना खुल्दछ
रूखको सुकेको हाँगामा
एउटा चराले पँखेटा फिजाउँछ
घामले त्यसलाई सुम्सुम्याउँछ।
सयौँ वर्षदेखि दबिएको सपना
सर्सराउँछ
कहीं भित्रबाट सुँकसुँकाएको
आवाज आउँदछ
सुन्दछु केही सरिरहेछ
आस्ते आस्ते…
उदासीको पर्दा उठाएर
बाहिर हेर्छु
आकाशको चादर टंगिएको छ
घाममा
हावाको कुनै आहट छैन
निधारमा पसिना पुछ्दछु
केही फूल फूलेका छन्
आँगनमा
सापटीको सपना रोपेको थिएँ
सुकेछ
काँटिला झार उम्रिएका छन्
बारी भरी
जिन्दगी
बस, एक किताब हो
कालो अक्षरमा खुल्दछ
यसैको अनुसार
जिउँदछु, जिउँदछु
अन्तिम पाना सम्म…
Follow Offline Thinker on Facebook, Twitter, and Instagram. You can send us your writings at connect.offlinethinker@gmail.com
Facebook Comments
