ब्ल्याक होल | कविता | मोहन गुरागाईं “श्रृजित”
मनको ब्रम्हाण्डको एक कुनामा मुर्झाइ बसेका सपनाका ताराहरु सेलाउँदैछन् बिस्तारै आफैभित्र उज्यालो दिने हाइड्रोजन सकिएर, जन्मिदै गर्दाको त्यो चमक अँध्यारो बगाउने गंगाको धारा आकाश गंगाको मन झैं निलो, निश्चल सक्दैछन् रिसका राता हतियारहरुले, खुम्चिएर बसेका बिरोधाभाषहरु चिहाउँदैछन्, क्रेटरको क्यानभासहरुबाट आँधी आउन लागेको चकमन्न रात ड्याम्म ! अनकन्ससको बिस्फोट । लौ बधाई ! फेला पर्यो भर्खरै […]