poem in nepali

ती मझेरी आज पनि शुन्य छन् जहाँ हरेक साँझ हरेक बिहान मेरी आमाको नाडीका चुराहरूको छिनछिन आवाजका धुनमा ती झुल्ने

म एउटा चित्र कोर्दै छु रंग थरीथरी पोत्छु त्यो सेतो कागजमा थाहा छैन के पो गल्ती गर्दै छु मेरा रंग

मेरा बाआमाले चुनेको मेरो ससुराली घर, मेरा लागि त काल कोठरी, निर्दोष म काराबास बस्नु किन? मेरा बुडा देवता रे

टेबलमा कुरिरहेको सलाइका काटी अनि टेबल मै चिहाइरकेका बट्टा भित्रका चुरोटहरु निसन्देह एकअर्काको घनिष्ट मित्र हुनु पर्छ सलाइ सोच्द हो

छोरा ! किन कुद्छस यसरी दिन रात देश देश भन्दै, लाग्दैन माया परिवारको ? नौ महिना गर्वको पीडा सम्झन्नस्आफ्नो आमाको