- Devamsha Koirala
- March 18, 2024
Nepali Poem | कसको हात हुन् यी | Devamsha Koirala
एक साँझ हावाको सप्कोसंगै तिमी उडी गयौ जल्दै गरेको लाश छोडी मलामी उठे जस्तो उराठ लाग्यो नबोली बस्दा कहिले काहीं
एक साँझ हावाको सप्कोसंगै तिमी उडी गयौ जल्दै गरेको लाश छोडी मलामी उठे जस्तो उराठ लाग्यो नबोली बस्दा कहिले काहीं
धेरैपल्ट मेरो घरलाई थाहा छ – तिमीले दिएको डायरीमा रात विरात म कसको कविता लेख्छु । मेरो घरलाई यो पनि
बिर्सनेहरुको भिडमा दुई अपवादहरु आजपनि घाम डुब्यो लाली लानै बिर्सियो सूर्यलाई अम्बरले निलेको हेर्दै थियो बबुरो, अनि सम्झियो उ पनि
के छ ? – परीक्षा के हुँदैछ ? – परीक्षा के भयो ? – परीक्षा जिन्दगीमा प्रश्न थुप्रै आइरहन्छन् मसँग
आँखाभरिका सपना अनि रित्ता रित्ता हातहरु केही गर्छु भन्ने आँट तर कम्जोर छन् आडहरु हिजो ठूली दिदी, आज माईलादाइ अनि
सायद तिमी हुँदा , तिमी हुनुको सार्थकता मैले पाइन। म हुँदा म हुनुको सार्थकता तिमीले पाइनौ। आज न, “तिमी छ्यौ”-
Nepali Poem | मेरी आमा | Anushma Dhungel मेरी आमा, च्यातिएको धोती पहिरिएर पनि रानीझैँ देखिन्छन्, पसिनामा लतपतिदा पनि
“ रातो गुलाफ सुघेपछि – – – “ Income Tax सहित तिरेको रातो गुलाफ Love You यार भनी ओठहरु थर
पछाडी फर्केर त पराईले पनि हेर्छन् घरीघरी तिमी पर्खिने गरी आउनु याद कसै न कसै जसको पनि गरिन्छ खोजी गर्ने
सादा दाल भात आफू मुसेर मासु को झोल प्लास्टिक मा पोको परिन् स्वादिलो, छोरो खाओस् सोची आमाले दिनभरको आफ्नु भोक
“निर्देशक ” रिल जीवनी लिएर आयो निर्देशक ऐतिहासिक जीवनलाई चलचित्र नै बनायो निर्देशक । वाह!! सलाम छ आलिसान मोटरगाडी अनि
हे काठमाडौं, म तिम्रो शहरमा एक्लो भइसकेछु । कयौं छन् यो बिरानो शहरमा रहरलाई कहर बनाइ टहरको छायामा लुक्न आउनेहरु…