- Ankit Shrestha
- July 18, 2020
मझेरी | Ankit Shrestha(अनन्वय) | काव्यकुञ्ज कविता प्रतियोगिता
ती मझेरी आज पनि शुन्य छन् जहाँ हरेक साँझ हरेक बिहान मेरी आमाको नाडीका चुराहरूको छिनछिन आवाजका धुनमा ती झुल्ने
ती मझेरी आज पनि शुन्य छन् जहाँ हरेक साँझ हरेक बिहान मेरी आमाको नाडीका चुराहरूको छिनछिन आवाजका धुनमा ती झुल्ने
म एउटा चित्र कोर्दै छु रंग थरीथरी पोत्छु त्यो सेतो कागजमा थाहा छैन के पो गल्ती गर्दै छु मेरा रंग
मेरा बाआमाले चुनेको मेरो ससुराली घर, मेरा लागि त काल कोठरी, निर्दोष म काराबास बस्नु किन? मेरा बुडा देवता रे
टेबलमा कुरिरहेको सलाइका काटी अनि टेबल मै चिहाइरकेका बट्टा भित्रका चुरोटहरु निसन्देह एकअर्काको घनिष्ट मित्र हुनु पर्छ सलाइ सोच्द हो
छोरा ! किन कुद्छस यसरी दिन रात देश देश भन्दै, लाग्दैन माया परिवारको ? नौ महिना गर्वको पीडा सम्झन्नस्आफ्नो आमाको
के चाहान्छौ, के बुझेका छौ या भन के जान्न चाहान्छौ तिम्रो दुनियाँ कल्पनामा छ कि यथार्थमा मलाई बताइदेउ के को
पहाड, हावा, बग्ने खोलाहरू, मानौ सबैलाई उसको कथा थाहा छ। उसले गाउने गीतहरूको धुन जसले रातलाई बिऊझाउथे, निदरीका सपनाहरु आकाशमाथि
आधारातमै बिउझियेर, अनिद्रामा उठछिन उनी अनिद्रालाइ ठक्ठ्क्याउदै, ढिकी जातो कुटछिन उनी अधेरोमै आगन अनि दैलो पोत्न थाल्छिन उनी यसैगरी सधैभरी
के लेखुँ र म खै जीवनका बारे, मनमा गुम्सी बसेका भावना? या तिमीलाई व्यक्त गर्न नपाएका अनेकन चहाना ! सुन्छौ
सुनसान रातमा आफैलाई नियाल्दै छु मेरो रुप कुरूप भएकोमा दुःख मनाउ गर्दै छु चस्स दुःखी रहेछ, टुक्रेको शरीर देख्छु जतातता
सम्भावनाको ढोकाबाट अलिकती चिहाएर हेर्दा देखिन्छन् – – उल्लासका असंख्य खजानाहरु – मानवताका निर्भय लामहरु – जीवनका मागपत्रहरु त्यही ढोकाबाट
तिमीले सुस्तरी हिँडेको देखेँ सुस्तरी हिँड्ने घाम जस्तो लाग्यो। जसले सुस्तरी नै हिँडे पनि कयौँ युग हिँडिसकेको छ , जसले