विकल्प खोइ ? जनक कार्की | Offline Thinker

देशले चुनाव घोषणा गरिसक्यो । चुनाव हुन्छ वा हुन्न त्यो समयको हातमा छ । चुनाव भइहाल्यो भने हाम्रो विकल्प को ? कसलाई रोज्ने ? किन रोज्ने ? यी प्रश्नहरुले मगजमा हथौडा हान्न थालिसकेको छ । नङमा निलो पलिस लगाउन मात्र चुनावमा सहभागी हुनुको अर्थ रहेन अब । हामीले छाप हान्ने मतपात्रमा वैकल्पिक जनताको अवाज बोकेको चिन्ह कहिले थपिन्छ ?

रुख हुरी बनेर उहिले सपना उडाइसकेको छ । चाहेको भए रुखले प्राणवायु दिन सक्थ्यो तर सकेन । जनता अक्सिजन सिलिण्डर मै बाँच्न परेको छ । थाहा छैन कहिले अक्सिजन सकिन्छ र निस्सासिएर प्राण त्याग्छ । सूर्यको किरणले पनि न्यानोपन छर्न सकेन । बरु हाम्रा घाउहरुमा पोलिरहयो एकतमासले । हँसिया हथौडाले त हाम्रो सपना काटिरहयो, हाम्रै टाउकोमा प्रहार गरिरह्यो।

अहिले त झन घाम प्रचण्ड गर्मी बनेर आयो । यसको ताप पनि सहिनसक्नु भइसकेको छ । गाइको दुधले हामीलाई उहिल्यै पिनास बनाइसकेको हो । हलोले हाम्रो समृद्धि जोत्न सकेन । आसाको दियो बोकेर आयौ भन्नेहरुले आफ्नै तराजु सन्तुलन गर्न सकेनन ।

अन्ततः परम्परागत  तराजुलाई डिजिटल तराजुले ओझेल पारिसक्यो । हाम्रा मतपत्रमा फेरि पनि यहि चिन्ह हुनेछ । कसरी जानीजानी गलत चिन्हमा ठीक छाप लगाउने ?

केही समय पहिला टेलिभिजनका हास्य टेलिसिरियल धमाधम बन्द भए । यसको कारण खोज्दै गर्दा चिया पसलमा एउटा तार्किक निष्कर्ष निक्लियो । हँसाउनेहरु देश बनाउदै थिए र देश बनाउनेहरु हँसाउदै थिए । आध्यात्मिक गुरुहरुले भन्छ्न, ‘हाँसो सुखी रहने निःशुल्क औषधि हो।’ सायद यहि उद्धरणबाट प्रभावित हुनपर्छ; हाम्रा शाषक ।

उनले देश मात्र हँसाएनन सारा जग हँसाउने काम गरिसके । अब हँसाउने मीति एक्सपाएर हुन थालेको छ । जनता मुटु माथि ढुङ्गा राखी हाँसिरेको कुरालाई मनन गर्दै । वास्तविक हाँसो जनतालाई दिने हो भने केही भिटामिन क्याप्सुल जनतालाई दिन सकिने कुराको निष्कर्ष निकाल्छ्न् । मान्छेले जीवित हुँदा जतिसुकै पाप गरे पनि मृत्युको नजिक पुग्दा उसले पश्च्यताप पक्कौ गर्छ ।

यहि सम्झेर हाम्रा कमेडी उस्तादले केही काम गरेर मृत्युवरण गरे भने जनताको ओठमा मात्र होइन आँखामा मुस्कान पनि छाउने थियो ।

एउटा हो जनताले आफ्नो प्रधानमन्त्री आफै छान्न सक्ने व्यवस्था यानिकी प्रत्यक्ष निर्वाचित प्रधानमन्त्री । यसो हुन सक्यो भने स्वच्छ छवि बोकेर देश निर्माण गर्छु भन्नेलाई जनताले चुनाव गर्न सक्नेछन् । जनताले विकल्प पाउनेछ्न । अर्को निर्णय हुनसक्छ देशमा कोरोनाको भ्याक्सिन भित्र्याउने काम । यी दुई काम मात्रै गरेर गए भने पनि प्रम ओली जनताको बोलीमा बसिरहन सक्नेछन् ।

हामी जनता फिल्मी छौ ।

हिन्दी कथानक चलचित्र ” नायक ” चलचित्रमा जस्तै कोहि यस्तो व्यक्ती आओस्  जसले एकदिनमै सारा प्रणालीलाई सहि ठाउँमा ल्याइदियोस् । कल्पना वास्तवमै मीठो हुन्छ । यसरी सोच्दा मात्र पनि आन्नद लाग्छ । प्रमसँग केही महिना छ । उहाँले ठ्याक्कै त्यो चलचित्रमा जस्तै गरि देशको कायापलट गर्दिने हो भने सारा जनताले त्यो मज्जा लिने थिए । इतिहासले एउटा सन्की तर स्मरणीय प्रधानमन्त्री पाउने थियो । तर गरे अशंभव होला र ?

नत्र भने सामाजिक वहिष्कारको डरले जनता लुरुलुरु फेरि आफ्नै खुट्टामा वञ्चरो हान्न चुनावलय सम्म पुग्ने छ ।

केही बेरोजगारीले बन्दुक नबोक्ने प्रहरीको बिल्ला भिरेर मौसमी रोजगारी पाउनेछ्न् । गाउँशहरमा फेरि एकपटक अधिक भैंसी, बाख्रो र कुखुरा काटिनेछ्न् । बिनाबादल वर्षिने छ्न् रक्सीको झरी । हजारको नोट र भोटको सम्बन्ध गसिने छ । चिउरा र मासुले गिजा कन्याइनेछ । एउटा उत्सव छाउने छ । ऋतु जस्तै शिघ्र सकिने छ ।

व्यवस्था जुन भए पनि प्रणाली गतिलो हुने हो भने विकास धेरै परको कुरा होइन । चिनमा कम्युनिजम , अरबमा राजसंस्था , अमेरिकामा प्रजातन्त्र , भारतमा गणतन्त्र आदि सबैले उतिकै विकास गरिरहेका छ्न । जुन पार्टीको जस्तोसुकै घोषणापत्र भएपनि । यदि त्यो कार्यन्वयन हुन्न भने फगत कुडा मात्र हो । व्यक्तिमा नैतिकता , इमानदारीता , मानवता  र सहि आचरण भएसम्म हाम्रो सम्मु सहि विकल्प कहिले आउने छैन ।

जनता र नेता दुबैमा यो कुरा लागु हुन्छ । जय देश!

Read More From Janak Karki:

जनक कार्कीका अन्य रचनाहरु पढ्नुहोस।

कविता: आशा साहनी | Janak Karki | Offline Thinker

Follow Offline Thinker on Facebook, Twitter, and Instagram. You can send us your writings at connect.offlinethinker@gmail.com